Kup Zabawki dla Dzieci Niepełnosprawnych w kategorii Zabawki dla dzieci w wieku 3 m + na Allegro - Najlepsze oferty na największej platformie handlowej. Zabawki dla dzieci; Pomoce edukacyjne. Autyzm; Zespół Aspergera; Terapia ręki; Pomoce logopedyczne; Nadpobudliwość psychoruchowa i zaburzenia uwagi (ADHD) Pomoce edukacyjne dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie; Trudności szkolne; Zaburzenia Integracji sensorcznej; Zespół Downa; Choroba Alzheimera; Zabawki drewniane; Prawidłowy Pomoce dydaktyczne do żłobka to najlepsze wsparcie dla nauczycieli, a także przyjemność zabawy dla maluchów. Ich celem jest pomoc w nabywaniu przez dzieci zupełnie nowych umiejętności, ale w przyjemny oraz zabawny sposób. Stąd też zabawki do żłobków muszą być dopasowane do wieku dzieci oraz ich bieżących predyspozycji. Kołdra obciążeniowa, pled 60 x 80 cm szare chmurki. 99,00 zł. Cena regularna: 105,00 zł. Do koszyka. Wirujący stożek. 377,00 zł. Cena regularna: 444,00 zł. Do koszyka. Zabawki, a zwłaszcza sensoryczne pomagają urozmaicić zajęcia w szkole lub przedszkolu | Świetnie sprawdzą się w czasie spędzanym przez dziecko w domu. Do rozwoju wyobraźni doskonale sprawdzą się zabawki dla dzieci sześciolatków w postaci pacynek czy drewnianych przedmiotów codziennego użytku, które otworzą dziecku furtkę do wielu różnych zabaw. Z kolei gry zręcznościowe, jak np. bierki czy wieże układane z klocków, będą doskonałym treningiem motoryki małej. Przyrząd do Zakładania Zdejmowania Butów Skarpet łyżka Pomocnik dla Seniora. od Super Sprzedawcy. Stan. Nowy. 49, 90 zł. zapłać później z. sprawdź. 58,89 zł z dostawą. Produkt: Łyżka do skarpet i butów InnovaGoods Shoeasy z suwakiem do ściągania skarpet. 5S5wcQ3. Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 31 maja 2018 roku. ZABAWKA WE WSPOMAGANIU ROZWOJU DZIECKA Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ W WIEKU PRZEDSZKOLNYM NA PRZYKŁADZIE POWIATU PRZEMYSKIEGO I MIASTA JAROSŁAW Aleksandra Bednarz Praca licencjacka napisana pod kierunkiem dr Aleksandry Mach Wstęp Okres przedszkolny odgrywa bardzo ważną rolę w życiu dziecka zarówno tego zdrowego, jak i przede wszystkim z niepełnosprawnością. Każdego dnia, bardzo istotą aktywnością w placówce przedszkolnej jest zabawa oraz jej nieodłączny atrybut – zabawka. Pełni ona ważną rolę w prawidłowym rozwoju dzieci. Dzięki zabawie wzbogaca się ich język, relacje w grupie, wszelkie zdolności. Jest ona naturalną potrzebą każdego małego człowieka. Pozwala mu pozbyć się lęków, wyrażać swoje emocje. Problematyka zabawy i zabawki we wspomaganiu rozwoju dziecka z niepełnosprawnością jest dosyć rzadko podejmowana w literaturze, dlatego też autorka w swojej pracy pragnęła wykazać znaczenie zabawki w pracy edukacyjno – terapeutycznej w przedszkolu. W różnego rodzaju placówkach przedszkolnych przybywa dzieci z niepełnosprawnością, coraz częściej uczęszczają także do przedszkoli ogólnodostępnych. Praca składa się z czterech rozdziałów. W rozdziale pierwszym dokonano przeglądu literatury naukowej poświęconej zagadnieniom niepełnosprawności, przedstawiono definicję i klasyfikacje niepełnosprawności, opisano poszczególne rodzaje niepełnosprawności oraz zwrócono uwagę na wspomaganie rozwoju dziecka. Rozdział drugi poświęcony został zagadnieniom dotyczącym zabawy i zabawki, przedstawione zostały definicje, funkcje, rodzaje zabaw, zabawek dla uczniów z poszczególnymi rodzajami niepełnosprawności. W rozdziale trzecim zawarte zostały metodologiczne podstawy pracy: cel badań, problem badań, metody, techniki i narzędzia badawcze oraz przedstawiony został teren badań. W ostatnim rozdziale dokonano analizy badań własnych oraz sformułowano odpowiedzi na pytania szczegółowe. Rozdział I. Dziecko z niepełnosprawnością w przedszkolu Aleksandra Maciarz (1993, s. 24) definiuje dziecko niepełnosprawne jako „dziecko, które ma trudności w rozwoju, nauce i w społecznym przystosowaniu z powodu obniżonej sprawności psychofizycznej i któremu jest potrzebna specjalna pomoc. Niepełnosprawność w wąskim znaczeniu rozumiana jest jako upośledzenie jakiegoś organu (niewidomi, głusi, upośledzeni umysłowo). W szerszym znaczeniu ujmowana jest jako zaburzenie szeroko rozumianych różnorodnych czynności psychofizycznych (może to więc być zaburzenie mowy, procesów percepcyjnych, emocjonalnych, przystosowawczych itd.)”. Na świecie żyje ponad 650 milionów osób niepełnosprawnych, co stanowi blisko 10% populacji. W Polsce dane te są rozbieżne, ponieważ nie przeprowadza się badań epidemiologicznych, które mogłyby wskazać prawdziwą liczbę osób z niepełnosprawnością. W 2002 roku został przeprowadzony Narodowy Spis Powszechny, który szacuje, ze w kraju jest około 5,5 miliona osób niepełnosprawnych, w tym 4% osób do 18. roku życia (M. Borkowska, 2012, s. 22). Według Głównego Urzędu Statystycznego w roku szkolnym 2014/2015 w Polsce objętych wychowaniem przedszkolnym było 15 195 dzieci niepełnosprawnych ( dostęp z dnia Polityka oświatowa państwa wychodzi naprzeciw potrzebom dzieci niepełnosprawnych, tworząc odpowiednie dla nich oddziały integracyjne, przedszkola integracyjne, oddziały specjalne, przedszkola specjalne po to, aby dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności miały szansę na wszechstronny rozwój. 1. Istota niepełnosprawności i jej klasyfikacje Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) (za: M. Borkowska, 2012, s. 22-23) „osoba niepełnosprawna to osoba, u której istotne uszkodzenia i obniżenie sprawności funkcjonowania organizmu powodują uniemożliwienie, utrudnienie lub ograniczenie sprawnego funkcjonowania w społeczeństwie, biorąc pod uwagę takie czynniki, jak: płeć, wiek oraz czynniki zewnętrzne (…)”. W przypadku dzieci niepełnosprawnych WHO proponuje następującą definicję: „Dzieckiem z niepełnosprawnością jest takie dziecko, które bez specjalnych ulg i pomocy z zewnątrz jest długotrwale, całkowicie lub w znacznym stopniu niezdolne do uczestnictwa w grupie prawidłowo rozwiniętych i zdrowych rówieśników (…) (M. Borkowska, 2012, s. 23)”. Światowa Organizacja Zdrowia w 2001 roku podczas Światowego Zgromadzenia na rzecz Zdrowia zmieniła definicję zgodnie z Międzynarodową klasyfikacją funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia. Wówczas uściślono znaczenie terminu niepełnosprawność, która uznawana była za trudność w zakresie działania i wypełniania ról społecznych. Upośledzenie lub niepełnosprawność społeczną odnoszono do ograniczeń uczestnictwa w życiu społecznym i integracji społecznej. Z pojęciem niepełnosprawności wiążą się następujące terminy: „Uszkodzenie (impairment) – to wszelki ubytek lub odstępstwo od normy psychologicznej, fizjologicznej lub anatomicznej struktury czy funkcji organizmu w skutek określonej wady wrodzonej, choroby, względnie urazu; Niepełnosprawność funkcjonalna (disability) – to każde ograniczenie lub brak (wynikający z uszkodzenia) zdolności do wykonywania czynności w sposób lub w zakresie uznawanym za normalny dla każdej istoty ludzkiej; jest to dysfunkcja na poziomie zadań; Upośledzenie lub niepełnosprawność społeczna (handicap) – to niekorzystna sytuacja danej osoby, wynikająca z uszkodzenia lub niepełnosprawności, która ogranicza lub uniemożliwia wypełnianie ról (zadań i zachowań) w sytuacjach społecznych, biorąc pod uwagę wiek, płeć oraz czynniki kulturowe i społeczne (czyli formy działań i zachowań przyjętych i akceptowanych w danym środowisku kulturowym i społecznym) (I. Chrzanowska, 2015, s. 150)”. Inną definicję niepełnosprawności zawiera Ustawa z 26 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osoby z niepełnosprawnością (Dz. U., nr 123, „niepełnosprawną jest osoba, której stan fizyczny lub/i psychiczny trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza albo uniemożliwia wypełnianie zadań i ról społecznych zgodnie z normami prawnymi i społecznymi”. Jak pisze Aleksander Hulek (za: F. Wojciechowski, 2007, s. 30) „za jednostkę niepełnosprawną uznaje się człowieka, którego stan fizyczny lub psychiczny trwale bądź okresowo utrudnia, ogranicza czy wręcz uniemożliwia wypełnianie zadań życiowych i ról społecznych zgodnie z normami społecznymi i prawnymi. Dziecko niepełnosprawne ma trudności rozwojowe, problemy w nauce i w przystosowaniu do społeczeństwa. Jego utrudnieniem jest obniżona sprawność psychofizyczna. W takich przypadkach potrzebna jest specjalna pomoc. Małgorzata Kupisiewicz (2013, s. 213) zwraca uwagę na wymiar medyczny i społeczny niepełnosprawności. Kontekst medyczny definiuje niepełnosprawność jako „dysfunkcję organizmu, zniesienie lub ograniczenie sprawności”, natomiast społeczny jako „wynik barier psychologiczno – społecznych, ekonomicznych, prawnych, fizycznych, jakie jednostka napotyka w środowisku życia”. Zdaniem Iwony Chrzanowskiej (2010, s. 23) współczesne definicje niepełnosprawności uwzględniają nie tylko aspekty biologiczne czy społeczne, ale starają się także odnieść do ujęć prawnych, kulturowych, politycznych, ekonomicznych. Toteż w preambule Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych z dnia 13 grudnia 2006 roku wydanej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, uznaje się, że „niepełnosprawność jest pojęciem ewoluującym i że niepełnosprawność wynika z interakcji między osobami z dysfunkcjami a barierami wynikającymi z postaw ludzkich i środowiskowych, które utrudniają tym osobom pełne i skuteczne uczestnictwo w życiu społecznym, na zasadach równości z innymi osobami (I. Chrzanowska, 2010, s. 23)”. Iwona Chrzanowska (2010, s. 23) zwraca także uwagę na to, że w tejże Konwencji podkreślono, iż „dyskryminacja jakiejkolwiek osoby ze względu na jej niepełnosprawność jest pogwałceniem przyrodzonej godności i wartości osoby ludzkiej”. Na niepełnosprawność mogą wpływać czynniki biologiczne, ale także zdarzenia losowe (E. Porawska, 2011, W perspektywie biegu życia niepełnosprawność należy rozpatrywać w trzech różnych warunkach. W okresie dzieciństwa, niepełnosprawność może być związana z zaburzeniem rozwoju, pojawiającym się w fazie rozwojowej do 18 roku życia. Wówczas powodować ją mogą urazy fizyczne lub psychiczne albo choroby. Przyczyną niepełnosprawności są także uzależnienia od narkotyków, środków psychoaktywnych lub styl życia, bezdomność, włóczęgostwo. W okresie wczesnej i średniej dorosłości, niepełnosprawność jest często wynikiem chorób somatycznych, zaburzeń psychicznych, skutkiem urazów fizycznych i/lub psychicznych, niekorzystnych warunków zawodowych, uzależnień i stylu życia. W późnej dorosłości (65 lat i więcej), niepełnosprawność powodują choroby somatyczne, psychiczne, zawodowe. Związana jest z utratą sprawności w wyniku chorób neurologicznych, typu Alzheimer, Parkinson oraz inne zespoły otępienne. Niepełnosprawność mogą powodować także wypadki i urazy mechaniczne (B. Borowska- Beszta, 2012, Jak pisze Ewa Kulesza i Barbara Marcinkowska (2004, s. 16) „nowe ujęcie niepełnosprawności opiera się na biopsychospołecznej koncepcji, która zakłada, że człowiek jest istotą biologiczną, osobą wykonującą określone czynności i zadania życiowe oraz jest członkiem określonej grupy społecznej. Biopsychospołeczna koncepcja niepełnosprawności łączy trzy aspekty: biologiczny, jednostkowy i społeczny. Dlatego też istotę niepełnosprawności stanowi odchylenie od normalnego poziomu funkcjonowania w zakresie wszystkich lub niektórych z tych wymiarów”. U dziecka z niepełnosprawnością normalny proces rozwoju zostaje zakłócony przez niepełnosprawność, o czym pisze Hedi Jantsch (1993, s. 14) „u takiego dziecka zahamowane są naturalne siły rozwojowe stanowiące harmonijną jedność psychosomatyczną. Utrudnia to kształtowanie dziecięcego obrazu siebie. Syndrom obciążenia, powstały wskutek pre-, peri, lub postnatalnych (przed urodzeniem, w czasie porodu i krótko po porodzie) zaburzeń rozwoju, wywołuje zasadniczo inną sytuację konfliktową niż wówczas, gdy niepełnosprawność jest spowodowana w późniejszych latach przez chorobę lub wypadek. W tym drugim przypadku rozwój dziecka do czasu urazu może być niezakłócony. Nowonarodzone, niepełnosprawne dziecko, niezależnie czy jest niewidome, głuche, niepełnosprawne intelektualnie, ruchowo niesprawne, czy też ma zaburzenia sprzężone – ma z powodu swych dysfunkcji, w określonym stopniu, od początku utrudnione nabywanie umiejętności.” Twórczyni polskiej pedagogiki specjalnej, Maria Grzegorzewska (za: J. Rottermund, 2013, s. 99) zaproponowała następującą klasyfikację osób z niepełnosprawnością: Niewidomi i niedowidzący Głusi i niedosłyszący Głuchoniewidomi Upośledzeni umysłowo Przewlekle chorzy Z uszkodzeniem narządu ruchu Z trudnościami w uczeniu się Niedostosowani społecznie. Stanisław Kowalik (za: I. Plieth – Kalinowska, 2009, s. 24) podaje trzy istotne poziomy funkcjonowania człowieka, na podstawie których sklasyfikować można sprawność, a tym samym jego niepełnosprawność. Zalicza się do nich: Sprawność organizmu jako zdolność całego organizmu lub poszczególnych jego układów względnie narządów (ruchowego, oddechowego, nerwowego, wzroku, serca, itd.) do pełnienia właściwych funkcji; Sprawność psychologiczna człowieka, jako zdolność do samodzielnego organizowania własnego działania, które umożliwi mu zaspokojenie posiadanych potrzeb i wywiązywanie się z podstawowych zadań narzucanych przez społeczne otoczenie; Sprawność społeczna jako zdolność do podejmowania działań zespołowych, które zapewniają osiąganie odpowiednich celów grupowych, przypisywanych grupie przez uczestników grupy. Na podstawie wyżej przedstawionego kryterium niepełnosprawność uznać można za naruszenie sprawności na jednym z poziomów lub za częściową utratę zdolności funkcjonowania jednego z nich. Ze względu na rodzaj niepełnosprawności należy przyjąć następującą klasyfikację : Osoby z niepełnosprawnością sensoryczną- uszkodzenie narządów zmysłowych, do których należą: Osoby niewidome i słabowidzące Osoby niesłyszące i słabosłyszące Osoby z niepełnosprawnością fizyczną: Osoby z niepełnosprawnością motoryczną – z uszkodzeniem narządu ruchu, Osoby z przewlekłymi schorzeniami narządów wewnętrznych; Osoby z niepełnosprawnością psychiczną: Osoby umysłowo upośledzone z niepełnosprawnością intelektualną Osoby psychicznie chore z zaburzeniami osobowości i zachowania Osoby cierpiące na epilepsję- z zaburzeniami świadomości; Osoby z niepełnosprawnością złożoną – dotknięte więcej, niż jedną niepełnosprawnością (I. Plieth – Kalinowska, 2009, s. 25). Jak pisze Urszula Bartnikowska (2010, s. 21) „bycie niepełnosprawnym często łączy się z poczuciem odmienności, odróżniania się w negatywny sposób od społeczeństwa, czyli też z poczuciem niższej wartości. Dopiero wybicie się na jakimś polu (sportowym, artystycznym) może to poczucie zniwelować. Natomiast przeciętny niepełnosprawny zazwyczaj przeżywa sporo frustracji porównując swoje możliwości do możliwości ludzi sprawnych. Uszkodzenie organizmu, jego niepełna sprawność jest czymś niepożądanym. Tym bardziej niepożądanym, im bardziej ideałem w danym społeczeństwie jest człowiek sprawny, piękny i mądry”. 2. Specyfika rozwoju dzieci z wybranymi rodzajami niepełnosprawności Dziecko z niepełnosprawnością intelektualną Według Komitetu Ekspertów Amerykańskiego Towarzystwa Badań nad Upośledzeniem Umysłowym (za: H. Borzyszkowska, 1997, s. 885) upośledzenie umysłowe (niepełnosprawność intelektualną) należy definiować w następujący sposób: „przez niedorozwój umysłowy rozumie się niższą od przeciętnej ogólną sprawność intelektualną, która powstała w okresie rozwojowym i jest związana z jednym lub więcej zaburzeniami w zakresie dojrzewania, uczenia się i społecznego przystosowania”. Maria Grzegorzewska (za: O. Lipkowski, 1981, s. 95) przedstawia dwa terminy, które dotyczą osób upośledzonych umysłowo. Jest to oligofrenia i otępienie. Określa je następująco: „te dwa terminy należy wyraźnie rozgraniczyć. Oligofrenią bowiem nazywamy niedorozwój umysłowy od urodzenia dziecka do najwcześniejszego dzieciństwa; występuje tu zawsze wstrzymanie rozwoju mózgu i wyższych czynności nerwowych, podczas gdy otępienie występuje później jako osłabienie, rozpad procesów korowych, uszkodzenie czynności umysłowych dotychczas pełnowartościowych.” Inną zaś definicję proponuje Janusz Kostrzewski (za: H. Borzyszkowska, 1997, s. 885), uznając upośledzenie umysłowe za „istotnie niższy od przeciętnego ogólny poziom funkcjonowania intelektualnego, występujący łącznie z upośledzeniem w zakresie przystosowania się, wiążący się ze zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym”. Aleksandra Maciarz (1993, s. 45) definiuje niepełnosprawność intelektualną jako „stan zmniejszonych możliwości rozwojowych człowieka, szczególnie w sferze intelektualnej, spowodowany wczesnymi (do 3. roku życia) i nieodwracalnymi zmianami w mózgu. Przejawia się w upośledzeniu wszystkich sfer rozwoju dziecka, w sferze intelektualnej wyraża się – ilorazem inteligencji (stosunek wieku rozwoju do wieku życia) poniżej 69. W zależności od stanu zmniejszenia możliwości rozwoju wyróżnia się niedorozwój stopnia lekkiego, umiarkowanego, znacznego i głębokiego. Współcześnie dopuszcza się także możliwość powstania niedorozwoju umysłowego w wyniku długo trwającej, od wczesnych faz rozwoju dziecka – deprywacji kulturowej, bez wyraźnie ograniczonego tła”. Amerykańskie Towarzystwo do Spraw Niedorozwoju Umysłowego (AAMR) zaproponowało definicję H. J. Grossmana, która brzmi następująco: „niedorozwój umysłowy to istotnie niższy niż przeciętny (co najmniej o dwa odchylenia od średniej) ogólny poziom funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszą zaburzenia w zachowaniu przystosowawczym, powstałe w okresie rozwojowym (do 18 roku życia).” Definicja ta przyjmuje cztery stopnie upośledzenia umysłowego, a także zakresy ilorazu inteligencji (K. Barłóg, 2008, s. 37). Ruth Luckasson pisze, że niepełnosprawność intelektualna „odnosi się do poważnych ograniczeń w funkcjonowaniu człowieka. Charakteryzuje się funkcjonowaniem intelektualnym znajdującym się na poziomie znacznie odbiegającym od normy, któremu towarzyszą ograniczenia w zakresie dwóch lub więcej niż dwóch obszarów obejmujących umiejętności przystosowawcze czy też przejawy zachowania przystosowawczego takie jak: porozumiewanie się, samoobsługa (troska o siebie), radzenie sobie w obowiązkach domowych, sprawności interpersonalne, korzystanie ze środków zabezpieczenia społecznego, kierowanie sobą, zdolności szkolne, praca, sposoby spędzania wolnego czasu, troska o zdrowie. Upośledzenie umysłowe występuje przed 18 rokiem życia” ( dostęp z dnia 2017). Zdaniem Roberta Schalock’a (za: Chrzanowska, 2015, s. 243) niepełnosprawność intelektualna „charakteryzuje się istotnym ograniczeniem zarówno w funkcjonowaniu intelektualnym, jak i zachowaniu przystosowawczym, ujawniającym się w poznawczych, społecznych i praktycznych umiejętnościach. Ta niepełnosprawność ujawnia się przed 18. rokiem życia”. Zdaniem Aleksandry Maciarz (1992, s. 73) niepełnosprawność intelektualna jest zaburzeniem rozwoju, które może być spowodowane przez rożne choroby, a także czynniki patogenne uszkadzające centralny układ nerwowy człowieka we wczesnych fazach ontogenezy. Niepełnosprawność tą mogą spowodować czynniki zaburzające komórki rozrodcze, rozwój centralnego układu nerwowego płodu, uszkadzając ten układ w czasie porodu lub podczas pierwszych lat życia dziecka. Możliwości rozwojowe dzieci niepełnosprawnych intelektualnie są zmniejszone z powodu uszkodzenia mózgu we wczesnych fazach rozwojowych. Stopień zmniejszenia możliwości jest u tych dzieci różny, w zależności od tego, jaki jest poziom osiąganych przez nich ilorazów dojrzałości społecznej (IDS) oraz ilorazów inteligencji (II). W badaniu inteligencji dzieci stosuje się najczęściej skalę Stanford – Bineta, która przedstawia następujące wartości ilorazów inteligencji: Upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim- 52-63, Upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym- 36-51, Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia- 20-35, Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia- 0-19 (A. Maciarz, 1992, 73). W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim bierze się pod uwagę niedorozwój uczuć wyższych, mniejszą wrażliwość i powinność moralną, ale także niestałość emocjonalną, impulsywność, niepokój, agresywność, problemy z samokontrolą. Ważnym kryterium dla niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim jest także „współwystępowanie deficytów lub zmniejszenie się zdolności przystosowania społecznego, tzn. obniżona jest skuteczność osoby w spełnianiu oczekiwań zgodnych z jej wiekiem i przynależnością kulturową, takich jak umiejętności społeczne i odpowiedzialność, komunikowanie się, wypełnianie czynności dnia codziennego, samodzielność, samoobsługa” (J. Wyczesany, 2004, s. 139, 140). Pobierz całość pracy licencjackiej Autor: Aleksandra Bednarz Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Zabawek na polskim rynku jest ogrom. Nie wszystkie dostosowane są do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Wiele z nich może być jednak użyta przez osoby, które mają problem z poruszaniem się, ale manualnie są sprawne bądź zaburzenia są lekkie. Znalezienie zabawki dla osób z dużymi problemami manualnymi to nie lada wyzwanie. Jednak przygotowaliśmy dla Was kilka propozycji. Może coś Was zainspiruje w gorączce poszukiwania prezentów pod choinkę? Mini-projektor Mała latarka, a daje mnóstwo radości. Wyobraź sobie zimowy wieczór, leżycie z dzieckiem w łóżku, bądź na macie, otulacie się kocem i rozpoczynacie wspaniały pokaz bajek. Jak? W tym celu należy włączyć latarkę, wsunąć motyw obrazu w szczelinę powstałą po odciągnięciu ruchomej części i skierować na ścianę bądź sufit w zaciemnionym pokoju. To przedmiot, który zarówno ćwiczy wzrok, jak również rozwija dziecięcą wyobraźnie. Dzieci niemówiące, mogą mieć opowiadaną bajkę przez opiekuna. Te, które mówią, mogą same, oglądając kolejne slajdy, prowadzić narrację i rozwijać słownictwo. Latarki mają regulowaną ostrość. W zestawach zazwyczaj jest kilka bajek, a w każdej z nich kilkanaście slajdów. Na rynku można znaleźć prawdziwy ogrom projektorów. Od tanich, za kilkanaście złotych, po takie za kilkadziesiąt. Projektory kupicie między innymi tutaj: – – Zagadki obrazkowo – dźwiękowe Kolejna propozycja to coś do zabawy, przy jednoczesnym ćwiczeniu percepcji słuchowej. To zagadki obrazkowo – dźwiękowe. Na rynku jest dostępnych wiele wersji, wielu firm i zawierających rozmaite odgłosy. W prezentowanym przypadku są to dźwięki przyrody. W książeczce znajdziemy kilkadziesiąt zagadek. Po wybraniu zagadki dziecko słyszy z dołączonej płyty CD dźwięk i ma trzy obrazki do wyboru. Musi wybrać ten, który odpowiada zasłyszanemu dźwiękowi. Zagadki można wybierać losowo. Oryginalnie po usłyszeniu dźwięku dziecko wkłada obrazek do kieszonki, zamieszczonej w zestawie foliowej okładki. Jednak dzieci, które gorzej radzą sobie manualnie, mogą dotknąć obrazka bądź „pokazać go” wzrokiem. Można również przygotować odpowiedzi w formie AAC i dać dziecku do wyboru z pośród znajomych symboli wydrukowanych na kartkach, mieszczących się w książce komunikacyjnej, bądź na urządzeniu elektronicznym. Jeśli dziecko prawidłowo odgadło dźwięki to odwracając folię otrzyma niespodziankę- ułożony obrazek, tematycznie związany z zadaniem. Obrazki zawarte w zestawie można także wykorzystać do innych ćwiczeń rozwijających np. mowę, umiejętność wypowiadania się lub rozwijać wiedzę i słownik dziecka. Książeczka z CD dedykowana dla dzieci w wieku przedszkolnym, można je także wykorzystać w pracy z dziećmi w wieku szkolnym. Odgłosy/dźwięki przyrody- zagadki obrazkowo – dźwiękowe to ciekawa zabawa dla dzieci zarówno pełnosprawnych, jak i tych z deficytami rozwojowymi. Opisywany przez nas przedmiot znajdziecie między innymi na tej stronie: Huśtawka Huśtawka to zabawka, która ucieszy i małe dziecko, i te już starsze. Na rynku dostępne są huśtawki specjalistyczne, które jak wszystko dla osób z niepełnosprawnościami kosztuje krocie. Można jednak znaleźć huśtawki dla osób zdrowych, które z powodzeniem nadadzą się dla osób z dysfunkcjami. Jedną z takich huśtawek jest Huśtawka gniazdowa Glide Wyjątkowa, pięknie zaprojektowana huśtawka gniazdkowa, która pasuje do konwencjonalnych ram huśtawkowych. Huśtawka Glide ma miejsce aż dla dwóch siedzących osób, bądź jednej leżącej i jest wyposażona w zdejmowane poduszki siedzeniowe na obu końcach ramy. Doskonała dla wszystkich grup wiekowych i różnych rodzajów niepełnosprawności! Rama i uchwyty posiadają solidną wyściółkę zapewniającą dodatkowe bezpieczeństwo podczas zabawy. · Wymiary: 160 x 52 x 19 cm · Możliwość obciążenia do 100 kg · Wiek: od 3 lat Huśtawkę można zawiesić zarówno w domu, jak i w ogrodzie. Zabawka sterowana specjalistycznym przyciskiem Specjalistyczne przycisku są urządzeniami, które podłączone do zabawki elektrycznej stanowią zamiennik klawiszy znajdujących się na zabawce. Dzięki temu dziecko z niepełnosprawnością ruchową, bądź intelektualną, mogą obsługiwać zabawki elektroniczne, czy oprogramowania edukacyjne. Przyciski mogą służyć też do włączania i wyłączania sprzętów użytku domowego, np. lampki czy miksera. Można je aktywować na wiele sposobów, poprzez uderzenie dłonią, stopą, łokciem. Są czułe, a jednocześnie bardzo wytrzymałe. Wystarczy lekki dotyk, by zadziałały. Ale nie powinno zaszkodzić im mocne uderzenie. Przyciski znajdziecie między innymi tutaj: No dobrze, ale jak to się ma do zabawek? Otóż ogrom zabawek elektronicznych, dla zdrowych dzieci, możecie przerobić sami na te sterowane przyciskiem. Jak? Zobaczcie sami na filmiku! Możecie kupić też gotowe, przerobione zabawki. Ja znalazłam je w dwóch źródłach. U znanej wśród rodziców dzieci z niepełnosprawnościami Ani Tęczy, która prowadzi grupę sprzedażową na facebooku i oferuje znakomity sprzęt terapeutyczny z UK: oraz na innej grupie, gdzie Nikodem Kujawa sprzedaje zabawki ze wspomnianym switchem: Kolejka elektryczna sterowana Które dziecko nie lubi pociągów, kolejek, lokomotyw? O ile dla dzieci zdrowych wybór jest szeroki, to dzieci z niepełnosprawnościami, zwłaszcza manualnymi mają trochę utrudnione zadanie. Ale jest wyjście! Oczywiście jeśli dziecko nie jest w stanie, opiekun musi ułożyć mu tor do jazdy. Ale sterować pociągiem może pociecha samodzielnie i to w bardzo prosty sposób. Na rynku jest kilka pociągów marki BRIO zdalnie sterowanych. Pociąg został wyposażony w napęd przód-tył oraz efekty świetlne i dźwiękowe. Dziecko z łatwością może popchnąć uchwyt do przodu by kolejka ruszyła w przód, i pociągnąć do siebie, by zaczęła cofać. Tory i kolejki BRIO są drogie. Jednak pociągi, kupowane osobno, są kompatybilne z zestawami torów dostępnymi w Lidlu, Biedronce, czy Ikei. Warto pokombinować! Mamy nadzieję, że pomysły choć trochę zainspirowały Was do świątecznych zakupów. Koniecznie dajcie znać jakie Wy zabawki kupujecie swoim niepełnosprawnym pociechom i jak się one sprawdzają! Po raz 15 Polski Czerwony Krzyż w Bolesławcu organizował Zabawę dla Dzieci Niepełnosprawnych z powiatu bolesławieckiego. Zabawa odbyła się 18 listopada 2017 roku w auli szkoły muzycznej w Bolesławcu Udział wzięło 60 dzieci wraz z opiekunami, rodzeństwem. Celem projektu jest: • przełamanie barier psychologicznych, • uaktywnienie osób niepełnosprawnych przy organizacji, • poprawna relacja osób niepełnosprawnych z rówieśnikami , • nawiązanie nowych znajomości , • nauka nowych gier i zabaw, • zdobycie nowych doświadczeń. Bardzo dobrej zabawy życzyli nam Grzelczyk, która reprezentowała Starostwo Powiatowe w Bolesławcu oraz z-ca prezydenta Pan Kornel Filipowicz. Wolntariusze Polskiego Czerwonego Krzyża w Bolesławcu prowadzili konkursy, gry i zabawy. Pan Zbigniew Sęk prowadził część artystyczna zabawy i zadbał o oprawę muzyczną. Dla wszystkich uczestników zabawy PCK przygotowano ciepły posiłek, ciasto, owoce, słodycze , napoje oraz paczki ze słodyczami. Druga paczkę otrzymały dzięki akcji DZIECI DZIECIOM prowadzoną w bolesławieckich szkołach .Te paczki były różne – higieniczne, słodycze, zabawki itp. Wolontariusze PCK – młodzież szkolna z Zespołu Szkół Elektronicznych i Zespołu Szkół Mechanicznych zadbała o dobrą zabawę dla wszystkich dzieci, pomogli przy poczęstunku i zadbali aby wszystkie dzieci się świetnie bawiły. Podopieczni Schroniska dla Osób Bezdomnych PCK pomogli przy organizacji całej zabawy. Ogólny koszt zabawy to kwota zł w tym środki pochodzić będą z PFRON zł,Miasto Bolesławiec – 600 złotych Gmina Osiecznica – 500 złotych , środki własne PCK złotych. Serdecznie podziękowania dla dyrektora szkoły muzycznej, który od 15 lat pomaga nam w organizacji ,dziękujemy Pani Krystynie, która czuwa nad przebiegiem zabawy. Dziękujemy bardzo opiekunom , którzy zadbali , aby dzieci z odległych miejscowości dotarły na zabawę. Pięknie dziękujemy Pana Zbyszkowi Sęk , Majce Dolatowskiej, Zygmuntowi Myśliwcowi, Krystynie Sadowskiej oraz kochanej naszej młodzieży, na którą zawsze możemy liczyć. Ten wpis został opublikowany w kategorii Bez kategorii. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 12 października 2016 roku. Wiązanie kokardek 2 tury po 4 pary 4 kijki plastikowe Kosz 4 rodzaje kokardek w różnych kolorach po 15 sztuk Dziecko trzyma kijek, na środku placu stoi kosz, w którym znajdują się kolorowe wstążki. Rodzic ma za zadanie wyjąc wstążkę, wrócić do dziecka i zawiązać na kijku. Wygrywa ta para, która w najkrótszym czasie zawiąże wszystkie wstążki. Mumia egipska 5 par 2 tury Papier toaletowy Matka ma za zadanie zawinąć dziecko w papier. Wygrywa ta para, która pierwsza wykona zadanie. Ślady 4 pary po 2 tury 8 dużych kartonów w 4 kolorach Rodzic przekłada kartki tak, aby dziecko po kartkach doszło do mety. Kto pierwszy, ten wygrywa. Miny 4 pary po 2 tury Kartki kolorowe 4 opaski na oczy Rodzic prowadzi dziecko pomiędzy kartkami do linii mety. Wygrywa ten, kto w najkrótszym czasie dotrze do mety nie stając na kartki. Zbieranie ziemniaków 4 pary po 2 tury Ziemniaki 4 kosze 4 łyżki Ziemniaki są porozrzucane po placu. Dziecko łyżką z ziemi podnosi ziemniaka i na łyżce zanosi do wiaderka. Wygra ten, kto zbierze najwięcej. Kaczy chód 4 pary po 2 tury 4 balony 16 pachołków 4 hula- hop Balon wkładamy pomiędzy kolana i slalomem docieramy do hula hop, w hula-hop przekazujemy balon drugiej osobie z pary, która tą samą trasą wraca na linię startu. Bieg z tacą 2 tury po 4 rodziny 4 tace 24 kubki (12 do jednej konkurencji po 3 dla rodziny) Butelka wody 5 l. 4 hula hop Pachołki Matka wraz z dzieckiem biegnie slalomem; dziecko trzyma tacę z kubeczkiem wody; ojciec stoi na linii mety w hula-hop i ma za zadanie odebrać od dziecka kubek oraz wypić wodę. Dziecko wraz z matką wraca po następny i tak 3 razy. Wygrywa ta rodzina, która pierwsza wykonana zadanie. Zabawa „Wszyscy zmarzli, trzeba się rozgrzać” Rekwizyty: kapelusz z poleceniami Dzieci tańczą swobodnie w rytm muzyki dyskotekowej. Wodzirej tańczy między nimi z kapeluszem w ręku. Znajdują się w nim proste polecenia do wykonania. Gdy muzyka ucichnie, wskazane dziecko losuje polecenie i je wykonuje. Zabawa trwa tak długo, aż zostaną wykonane wszystkie zadania. Ubieranie choinki Rekwizyty: balony z przywiązanymi wstążkami. Na środku sali leżą balony. W zabawie bierze udział 5 par (rodzic+dziecko). Pary stoją w kole dookoła balonów. Dziecko jest choinką, rodzic ją stroi. Wygrywa ta para, na której choince będzie przywiązane jak najwięcej balonów. Kule śniegowe Rekwizyty: kule śniegowe 5 sztuk hula-hop Na środku sali leży dużo kul śniegowych, dookoła rozłożone hula-hop. Zadaniem każdej pary jest zbudowanie wieży w hula-hop. Dla utrudnienia kule z sali przenoszą rodzice z dzieckiem wspólnie, trzymając w rękach. Największa wygrywa. Rzut do celu kulami śniegowymi Rekwizyty: 5 hula-hop 25 kul śniegowych Rodzic z dzieckiem rzucając z pewnej odległości kulą ma trafić do hula hop. Wygrywa ten, kto umieści najwięcej kul. Pociąg z krzeseł św. Mikołaja Rekwizyty: krzesła Ustawiamy dwa rzędy z krzeseł zwróconymi do siebie oparciami, dzieci spacerują w rytm muzyki wokół krzeseł. Na hasło prowadzącego „odjeżdżamy” dzieci zajmują miejsca. Osoba, która nie zdąży, zabiera krzesło i odchodzi. Taniec z chustkami Rekwizyty: chusty Dzieci stoją w parach naprzeciwko siebie trzymając chustki. W rytm muzyki rzucają do siebie chustkami, para której chustka upadnie – odpada. Taniec z kapeluszem Rekwizyty: kapelusz Dzieci stoją w kole. Poruszając się rytmicznie w takt muzyki, przekazując kapelusz dalej, zakładając go na głowę osobie stojącej obok. Gdy muzyka ucichnie, dziecko mające kapelusz na głowie odpada z gry, a zabawa toczy się dalej. Wygrywa dziecko, które uchroni głowę przed kapeluszem. Autor: Marta Dadia Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Miasto kupuje nowe zabawki na place zabaw. Będą to karuzele dla dzieci niepełnosprawnych. Karuzele staną na placach zabaw przy ulicach Keplera, Budowlanych i przy Wawelskiej. Na ten cel przeznaczono 100 tys. zł. – Urządzenia zabawowe dla dzieci niepełnosprawnych są bardzo drogie, nad czym ubolewam. Takie rzeczy powinny być dotowane, tak by można było je stawiać na każdym placu zabaw. Powoli będziemy stawiać zabawki dla dzieci niepełnosprawnych przy istniejących placach zabaw, mimo że są nawet kilkukrotnie droższe niż te tradycyjne – mówi Rafael Rokaszewicz, prezydent DGL News

zabawki dla niepełnosprawnych dzieci